Ja, tbp 2,0… daar waren wij volop mee bezig en toen ineens – out of the blue – was daar het coronavirus. Je kunt geen krant, maandblad, mailbox, social-mediabericht of reclamefolder openslaan of het gaat over corona. Zo ook deze column.
We hadden grootse plannen, maar deze stonden plots in een geheel ander daglicht. Het was crisis. Nu hadden we dat al eens eerder meegemaakt, onder andere in 2008, maar deze was wel van een heel ander kaliber!
Zoals gewoonlijk stond je mailbox in mum van tijd weer vol met goedbedoelde verkeerde adviezen. We werden allemaal op onszelf teruggeworpen en er gelden allemaal andere normen en waarden. Eigenlijk moesten we back to basic, de globale gedachte bestond ineens niet meer. En eenieder realiseerde zich dat we met zijn allen afhankelijk waren geworden van Azië, met name China. Zelfs de elementaire dingen, zoals mondkapjes, maakten we niet meer zelf. De run op het essentiële toiletpapier was overweldigend.
Nu het stof grotendeels is neergedaald en iedereen zijn of haar knopen heeft geteld, zijn we niet geheel geruisloos in de anderhalvemetermaatschappij terechtgekomen. Thuiswerken is praktisch geworden en Microsoft Teams razend populair. Er blijkt dus nog wel degelijk een andere manier van werken te bestaan. Vakantie in eigen land is velen goed bevallen, geen zwarte zaterdagen of andersoortige files meer op de weg en gezien de opmars richting supermarkten is uitgebreid thuis koken de nieuwe hobby van veel van onze landgenoten geworden.
Ook in de maakindustrie hebben we de nodige aanpassingen moeten doen: we kopen lokaal in, we zorgen voor voldoende voorraad, er zijn minder buitenlandse werknemers beschikbaar, enzovoorts. Eigenlijk zaken die ondertussen de stelling “alles zo goedkoop mogelijk” onderuit schoppen. Dat het prijstechnisch allemaal wat meer gaat kosten, moet dan gezien worden als een soort van verzekeringspremie: we willen de verzekering dat zaken goed en tijdig geregeld zijn.
Om Susan Neiman (bron: Het Financieele Dagblad) te citeren: “Europeanen vinden het zo vanzelfsprekend dat ze het zelf niet meer zien, maar er is wel degelijk sprake van een Europese demos: waarden die Europeanen delen en die hen verbinden. Maar historisch besef ontbreekt. Net als de vis die niet beseft wat water is, vinden Europeanen hun referentiekaders zo vanzelfsprekend dat ze zijn vergeten hoe bijzonder ze zijn.”
Wisten we eigenlijk wel hoe goed wij het hadden?
English (UK)